اسطوره ای ژاپنی در دنیای پیپ

اسطوره ای ژاپنی در دنیای پیپ

ساتو اسمیو، یکی از اسطوره‌های هنر پیپ سازی، در سن ۷۹ سالگی، در ۱۶ ژوئیه ۲۰۲۳ به دنبال یک بیماری طولانی مدت درگذشت. او در حالی که به اندازه سال‌های اوج خود، پرکار نبود، تا چند ماه قبل از مرگش به ساخت و طراحی پیپ ادامه می‌داد.

ساتو شاید بیشتر به عنوان تنها صنعتگری شناخته می‌شد که دو هنر پیپ سازی و نقاشی را به طور کامل ادغام کرد و از سبک و شیوه نقاشی ژاپنی، اوروشی، برای ساخت پیپ های لاک الکل ژاپنی استفاده کرد. او همچنین به عنوان یکی از ماهرترین تعمیرکار پیپ در ژاپن، با تعمیر پیپ برای پیپ‌کش‌های معروف و تعمیرگاه مجاز انحصاری Dunhill برای بازار ژاپن، مورد احترام بود.

داستان ساتو با داستان پدرش ساتو تومیو شروع می‌شود. او که در سال ۱۹۱۲ متولد شد، قبل از جنگ در یک کارخانه پیپ سازی کار می‌کرد و پس از جنگ به کارخانه‌ای که از آن کارخانه باقی مانده بود، بازگشت اما به زودی به کارگاه کوچکی در خانه‌ای رفت که ساتو اسمیو و همسرش تا زمان مرگ او در آن زندگی کردند. مانند ساتو اسمیو، پدرش هم در پیپ سازی و هنر و صنعت رنگ، کار می‌کرد و در دهه ۱۹۵۰ سه صنعتگر و دو کارآموز دیگر را به کار گرفته بود.

در سال ۱۹۶۲، پس از اتمام دبیرستان، اسمیو نزد پدرش شاگردی کرد. ساتو تومیو استاد و پدر مهربانی بود و بی وقفه، در اصلاح و پیشبرد هنر خود کوشا بود و مرتباً به اسمیو جوان می گفت: ” وقتی یک صنعتگر از یادگیری دست بردارد، پایان کار است” و بر فیزیکی بودن صنعت و اهمیت درک ابزار و کاربرد آن‌ها تأکید می‌کرد.

به طرز غم انگیزی، ساتو تومیو بلافاصله پس از شروع کارآموزی اسمیو بیمار شد و کسب و کار کمی قبل از مرگ او در سال ۱۹۶۳ بسته شد.

از سال ۱۹۶۴ تا ۱۹۸۸، Satou برای Tsuge کار می‌کرد و تمرکز اصلی خود را بر ابزار آلات، تعمیر و نگهداری ماشین آلات و تعمیرات پیپ گذاشته بود. او در دهه ۱۹۷۰ با فوکودا کازوهیرو به عنوان بخشی از برنامه آموزشی Tsuge برای صنعتگران پیپ به دانمارک سفر کرد. دهه ۱۹۸۰، دوران سختی برای صنعت پیپ سازی در سراسر جهان بود، به ویژه در ژاپن. سال ۱۹۸۸ آغاز یک دوران ده ساله دوری از دنیای پیپ سازی برای ساتو بود.

در اواخر دهه ۱۹۹۰، او به پیپ سازی بازگشت و برای اولین بار خود را به عنوان یک پیپ ساز مستقل در ۵۴ سالگی معرفی کرد.

از سال ۲۰۰۲، داستان ساخت پیپ او با گروه Smokingpipes در هم آمیخته شد. او هم با کنکاش در فرم و استایل، که نه از سبک دانمارکی و نه – مانند توکوتومی، گوتوه و دیگران – از سبک های هنری بودایی الهام گرفته می‌شد و هم با چالش در دنیای رنگ خود را به بوته آزمایش می کشید. سبک ساخت پیپ او اغلب الهام گرفته از برخی از جنبه‌های هنر شینتو است، اما اغلب او به سادگی مسیر زیبایی‌شناسی خود را ترسیم می‌کند، نه بر سبک دانمارکی و نه بر سبک های کلاسیک ساخت پیپ انگلیسی – فرانسوی.

او مرزهای ساخت دنیای پیپ را با ترکیب کردن تزئینات فنی چالش برانگیز و پیچیده، از لاک الکل لایه ای به سبک اوروشی معروف به: tsuishu گرفته تا قطعات بسیار بلند و نازک از بامبو ژاپنی با کیفیت بسیار بالا، تغییر داد.

رویکرد Satou به زندگی و ساخت پیپ غیرمعمول و به نوعی کاملاً جدید است. ساتو بخشی از فرهنگ صنایع دستی و هنر ژاپنی بود که از جزئیات لذت می برد، با تلاش و حرکت مداوم به سمت کمال، با این حال او می گفت که هنوز در حال یادگیری است. دهه‌ها و دهه‌ها پس از فعالیت حرفه‌ای‌اش و با نشان دادن تسلط کامل بر هر معیار عینی – مدت‌ها پس از آنکه صنعتگری دیگر خود را به عنوان یک استاد معرفی می‌کرد – اظهار داشت که هنوز دانشجو است.

هم در کارش و هم در ظاهراً هر کاری که انجام می‌داد مشهود بود: برداشتن کلاهک قلم نقاشی اوروشی یک تغییر کوچک و هدفمند بود. تماشای او در حالی که بلوک برایری را برای مته زدن مرتب می‌کند مانند تماشای یک رقص بود: دقیق، استادانه و به شیوه ای خاص و زیبا. او با درسی که پدرش در جوانی به وی یاد داده بود زندگی کرد: “شما باید با کار بدنی و ذهنی، هم زمان یاد بگیرید ! هرگز چیزهایی را که با کار سخت آموخته‌اید فراموش نخواهید کرد.”