پیپ‌های سفالی

پیپ‌های سفالی

مدت‌ها قبل از اینکه مرشام و برایر به عنوان مواد اولیه پیپ سازی مورد استفاده قرار گیرند، خاک رس ماده اولیه مورد استفاده برای ساخت پیپ بود. پیپ‌های سفالی زمانی همه‌جا بودند، اغلب در میخانه‌ها، کلیساها و خانه‌ها استفاده می‌شدند و حتی پس از در دسترس قرار گرفتن مرشام، انتخاب بسیاری از دوست داران پیپ بود، زیرا مرشام گران بود. پیپ‌های سفالی برای قرن‌ها استفاده شده‌اند و نمونه‌های مدرن از نظر مواد مورد استفاده و روش‌های ساخت تقریباً مشابه نمونه‌های اولیه صدها سال پیش هستند.

پیپ‌های سفالی علاوه بر جذابیت کلاسیک خود، نیازی به آب بندی ندارند و به دلیل مقاومت در برابر حرارت بالا و کیفیت اسموک، شهرت دارند. تولید کنندگان تنباکو از پیپ‌های سفالی برای آزمایش خرید برگ و ترکیبات توتون  استفاده می‌کنند، زیرا آن‌ها را قادر می‌سازد تا یک ترکیب یا واریته برگ را در دقیق‌ترین شکل آن تجربه کنند. در کنار ارائه یک راه ایده آل برای نمونه برداری از ترکیبات جدید، پیپ‌های سفالی برای تجربه از ترکیب مورد علاقه و به دست آوردن دیدگاه جدید عالی هستند.

تاریخچه پیپ‌های سفالی

حداقل به قرن شانزدهم برمی‌گردد. در انگلستان در حدود سال ۱۵۵۸، اندکی پس از معرفی تنباکو از آمریکای شمالی. منابع دیگر بر این باورند که پیپ‌های سفالی احتمالاً پس از سفر ۱۵۸۵ ویرجینیا سر والتر رالی به اروپا معرفی شده است. طبق مقاله‌ای در سال ۲۰۱۲ با عنوان «تکامل پیپ‌های سفالی در انگلستان» که توسط گروه باستان‌ شناسی کمبریج منتشر شد. «اولین توصیف مکتوب اسموک در سال ۱۵۷۳ بود و احتمالاً پیپ مشتق‌ شده از انواع بومی آمریکای شمالی می‌باشد.

انگلستان در اوایل دهه ۱۶۰۰ یکی از تولیدکنندگان عمده پیپ‌های سفالی بود، اما با مرگ الیزابت اول و جانشینی پادشاه جیمز اول، نگرش نسبت به دخانیات به طور چشمگیری تغییر کرد. پادشاه انگلیسی در رساله خود در سال ۱۶۰۴ با عنوان « یک ضد دخانیات»، انزجار خود را از اسموک بیان کرد با افزایش ۴۰۰۰ درصدی مالیات بر دخانیات.

با وجود چندین صنعتگر پیپ در انگلستان و هلند، شکل پیپ‌های سفالی بسیار اندک تغییر کرد و عمدتاً از نظر طول کلی متفاوت بودند با طرح‌هایی از فرم کوتاه تا چرچ‌واردن‌های بلند. منابع دانشگاهی اشاره می‌کنند که پیپ‌های سفالی هلندی معمولاً در مقایسه با قطعات انگلیسی کوتاهتر، کوچکتر و نازکتر بودند. پیپ سفالی هلندی دارای جزئیات پیچیده‌تری بود و معمولاً برای داشتن سطح براق شود صیقل داده می‌شدند.

این ویژگی‌های هنری است که پیپ‌های سفالی تاریخی را جذاب می‌کند، با کنده‌کاری‌ها و حکاکی‌هایی که منعکس کننده دیدگاه‌های مذهبی، وابستگی سیاسی یا شغل فرد مصرف کننده است. کارگران نجاری همچنین جعبه‌های لولایی پیچیده و قفسه‌های پرآذین می‌سازند در حالی که صنعتگران فلزی ابزار پیپ و جعبه‌های تنباکو تولید می‌کنند.

در کتاب کارل اوها اشاره شده است: در یک مقطع زمانی اسموک کردن پیپ‌های سفالی به قدری رایج شد که تجارت پیپ پاک کن ایجاد شد. حتی در آن زمان نیز تصور می‌شد که داشتن یک پیپ تمیز مهم است و به طور دوره‌ای پیپ‌های فرد به کارگاه تمیزکاری فرستاده می‌شد. به منظور تمیز کردن کامل خاک رس، آن‌ها را اغلب در یک کوره قرار می‌دادند یا روی بستری از زغال سنگ داغ می‌گذاشتند تا لایه کربنی در داخل محفظه تنباکو خارج شود و مواد به رنگ سفید اولیه خود باز گردد.

پیپ‌های سفالی پیدا شده از حفاری‌ها و تاریخ‌ گذاری شده توسط گروه باستان‌ شناسی کمبریج نشان می‌دهد: تا سال ۱۷۵۰ پیپ‌هایی با اشکال مختلف: استم ماسونی، نمادهای خانه‌های عمومی و نشان‌های هنگ نظامی همگی ساخته می‌شدند. برخی از پیپ‌ها اغلب برای مقاصد تبلیغاتی یا برای بزرگداشت رویدادهای خاص تزئین می‌شدند. پیپ‌های سفالی تاریخی که در سرتاسر جهان کشف شده‌اند با استفاده از چندین تکنیک، از جمله بررسی علائم سازنده شناخته شده و استفاده از گونه‌شناسی بر اساس پیشرفت در شکل کاسه، قدمت گذاری می‌شوند.

قطر سوراخ استم برای تاریخ گذاری پیپ‌های سفالی استفاده می‌شد که تا سال ۱۸۰۰ ساخته می‌شدند، سوراخ های کوچکتر نشان می‌داد که پیپ‌ها نزدیک به آغاز قرن ۱۹ ساخته شده‌اند. برخی از پیپ‌های سفالی دارای یک زائده در قسمت پاشنه خمیده بودند که در ابتدا برای قرار دادن کاسه داغ روی سطحی بدون سوختن آن سطح استفاده می‌شد.

منطقه دیگری که در آن پیپ‌های سفالی به شدت مورد استفاده قرار می گرفت، ویلیامزبورگ، ویرجینیا بود، زیرا تنباکو یک ستون اقتصادی مهم در طول دوره استعمار شهر بود. در مقاله‌ای که توسط باستان شناس بریتانیایی، ایور نوئل هیوم، در نسخه زمستانی ۲۰۰۳-۲۰۰۴ مجله ویلیامزبورگ منتشر شد، به هزاران قطعه پیپ سفالی کشف شده در این شهر تاریخی اشاره شده است.

طول عمر پیپ‌های سفالی در طول قرن های ۱۷ و ۱۸ نسبتاً کوتاه بود و تنها یک تا دو سال طول کشید تا زمانی که دور ریخته شدند. با این حال، حتی پس از شکستن آن‌ها و قابل استفاده نبودن برای مصرف تنباکو، استفاده های جایگزین برای تکه های استم پیپ سفالی وجود داشت. شواهد باستان شناسی نشان می‌دهد که رایج ترین استفاده مجدد از قطعات استم به شکل سوت بوده است که عمدتاً در منطقه اقیانوس اطلس میانه ایالات متحده و همچنین سکونت‌گاه‌های اروپایی در آفریقا کشف شده است. یکی دیگر از روش‌های قابل‌ توجه برای بازیافت استم های پیپ‌های سفالی زمانی کشف شد که یک راهروی قرن هجدهم در مستعمره ویلیامزبورگ حفاری شد و نشان داد که بیش از ۱۵۰۰۰ استم پیپ به عنوان مواد سنگ فرش استفاده شده است.

علاوه بر روش‌های عملی و خلاقانه برای استفاده مجدد از استم‌های پیپ سفالی، شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد حداقل دو مورد تاریخی از آن‌ها به عنوان وسیله قتاله استفاده شده است. اولین نمونه ثبت شده در لندن در سال ۱۶۱۵ رخ داد، زمانی که یک پیپ ساز با استم پیپ به چشم پیپ ساز دیگر ضربه زد و او را کشت. اتفاق مشابهی در سال ۱۶۶۶ در جریان مشاجره بین دو مرد رخ داد که در نهایت یکی از آن‌ها توسط استم پیپ کشته شد.

کتاب کارل اوها به طور خلاصه اشاره می‌کند که چگونه پیپ‌های سفالی از بین رفتند: “محبوبیت پیپ سفالی مدت کوتاهی پس از جنگ جهانی اول شروع به افول کرد. برابر که در دهه ۱۸۵۰ وارد صحنه شده بود، جایگزین آن شده بود.

برای ساخت پیپ‌های سفالی، خاک رس معمولاً  آسیاب و با آب مخلوط می‌شود تا بافتی صاف و کارآمد ایجاد کند. سپس یک توده خاک رس را می‌ غلطانند تا شکل استم را تشکیل دهند، در حالی که یک حباب بزرگ‌تر در یک انتهای آن برای شکل کاسه شکل می‌گیرد. در مرحله بعد، یک سیم فلزی نازک یا میله سوراخ‌کننده از داخل استم عبور داده می‌شود تا یک راه هوایی ایجاد کند و در جای خود رها می‌شود در حالی که پیپ به شکل خام در یک قالب نصف شده قرار می‌گیرد که دارای سوراخ‌هایی در هر انتهای آن می‌باشد.

تکنیک‌های دیگری نیز وجود دارد که سازندگان برای ایجاد یک راه هوایی از آن استفاده می‌کنند، مانند چرخاندن استم با یک نی نازک در داخل آن.

سپس با استفاده از یک پرس دستی، قالب را محکم می‌بندند و پس از بیرون ریختن خاک‌های اضافی، دستگاهی را به انتهای بزرگ قالب فشار می‌دهند تا محفظه کاسه را تشکیل دهد. سپس پیپ از قالب خارج شده و سیم از استم خارج می‌شود. در این مرحله، تزئینات اضافی را می‌توان روی سطح پیپ اعمال کرد، از جمله رولت کردن، که به آن فرز نیز می‌گویند، در امتداد لبه کاسه با استفاده از یک چاقوی کوچک.

پس از گذشت چند روز برای خشک شدن خاک رس، مقدار اضافی آن را با دقت می‌خراشند تا سطوح ناهموار جدا شوند و پیپ را در کوره قرار می‌دهند تا چند ساعت بپزد تا کاملا سفت شود. برخی از سازندگان پیپ سفالی، پیپ  را جلا می‌دهند و استم آن را لعاب می‌دهند تا به لب‌های فرد سیگاری نچسبد. همچنین پیپ‌های سفالی وجود دارد که دارای دهانه‌های ولکانیت یا اکریلیک برای کسانی است که مواد استم آشنا و بادوام را ترجیح می‌دهند.

سی واکر در کتاب خود در سال ۱۹۷۷ تحت عنوان “پیپ‌های سفالی” با اشاره‌ای خاص به صنعت بریستول، خاطرنشان کرد که یک پیپ‌ساز ماهر قرن‌ها پیش می‌توانست تا ۳۰۰۰ پیپ بدون تزئین و ساده در هفته تولید کند.

علاوه بر شکنندگی پیپ سفالی، مهم است که به میزان کربن انباشته شده در محفظه‌ها نیز توجه داشته باشید، زیرا مقادیر قابل توجهی از کربن باعث ایجاد ترک می‌شود. بهتر است به آرامی محفظه را بعد از هر اسموک با دستمال، حوله کاغذی یا پاک کننده پیپ، پاک کنید. از استفاده از ابزار ریمر در محفظه برای حذف کیک کربنی باید اجتناب شود زیرا بسیار خطرناک است و احتمالاً به پیپ سفالی آسیب می‌رساند. بهترین راه برای تمیز کردن پیپ سفالی که پس از اسموک تغییر رنگ داده است، این است که آن را در بستری از ذغال داغ در آتش قرار دهید که حرارت آن باعث تمیز کردن پیپ و برگشتن به حالت اولیه شود. لازم به ذکر است که اگر این کار برای یک پیپ سفالی سیاه انجام شود، سطح آن سفید می‌شود.

اگرچه ممکن است برخی، پیپ‌های سفالی را مصنوعات تاریخی می‌دانند، اما همچنان به عنوان ابزار مفیدی برای اسموک عمل می‌کنند و این فرصت را به ما می‌دهند تا ترکیبات و اجزای تشکیل دهنده توتون را در خالص‌ترین شکل‌شان بچشیم و در عین حال تجربیات نسل‌های قبل را دوباره زنده کنیم. اگر در مورد خرید پیپ سفالی مردد بوده‌اید، به شدت به شما توصیه می‌کنیم در صورت امکان  یکی را انتخاب کنید. پیپ سفالی در سبک ها و اندازه های مختلفی وجود دارد و به احتمال زیاد پیپی وجود دارد که با ترجیحات شما مطابقت داشته باشد.

سرمایه‌گذاری کوچک هستند اما بازدهی بالا و با مراقبت و نگهداری مناسب می‌توانند چندین سال دوام بیاورند.

خاک رس دارای خواص اسموک خنثی از نظر عطر و طعم است که آن‌ها را در برابر پدیده‌ای به نام “شبح” غیرقابل نفوذ می‌کند، که زمانی اتفاق می‌افتد که یک پیپ آثاری از طعم یک نوع تنباکو خاص را جذب می‌کند. خاک رس به طور قابل توجهی مقرون به صرفه‌تر از سایر مواد با خواص مشابه، مانند مرشام یا مورتا است، که آن را به گزینه‌ای عالی برای کسانی که به دنبال امتحان ترکیبات مختلف هستند، تبدیل می‌کند. پیپ‌های ساخته شده از خاک رس در برابر فرسودگی مصون هستند و اجازه می دهند تا زمانی که لوله بین کاسه‌ها خنک شود، به طور مکرر اسموک شوند.

پیپ‌های سفالی برای کسانی که از جذابیت نمونه‌های قدیمی میخانه‌ای با استم بلند یا به اختصار Nosewarmers لذت می‌برند، زیبایی منحصر به فردی را ارائه می‌دهد. برای افرادی که دارای تفکر تاریخی هستند، پیپ‌های سفالی به مصرف کننده اجازه می‌دهد تا تنباکوهای قدیمی را همانطور که در زمان تولیدشان بوده‌اند، تجربه کنند. در پیپ  سفالی، ترکیبات انگلیسی قدیمی می‌توانند فرد مصرف کننده را به مسافرخانه‌های گذشته منتقل کنند.

شما می‌توانید برای تهیه پیپ و ادوات آن به صورت آنلاین در وب سایت فروشگاه پاسارگاد تاباک یا بصورت حضوری آن را تهیه کنید.