همه چیز درباره کهنه کردن توتون پیپ

همه چیز درباره کهنه کردن توتون پیپ

تغییرات و بهبودهایی که با افزایش سن تنباکو و کهنه کردن آن، ایجاد می‌شوند به قدری عمیق‌اند که بسیاری افراد توتون ویرجینیا را تا زمانی که به درستی کهنه نشده باشد نشود، مصرف نمی‌کنند. کهنه شدن توتون پیپ می‌تواند به طور چشمگیری کیفیت اسموک تنباکو را چند برابر کند.

چرا باید توتون و تنباکوی کهنه شده مصرف کرد؟

خرید تنباکو و اجازه دادن به آن برای سال‌ها کهنه شدن، یکی از جنبه‌های جذاب در کشیدن پیپ است که به ما این فرصت را می‌دهد تا از چگونگی بهبود طعم ترکیبات مورد علاقه خود با گذشت زمان لذت ببریم. خرید تنباکو با هدف کهنه شدن آن پدیده‌ای تا حدودی جدید است که تا چند دهه پیش عموماً مورد توجه قرار نگرفته بود اگرچه گروه‌هایی از علاقه‌مندان وجود داشتند که این مفهوم را درک کرده و از آن استفاده کردند.

برای چندین دهه، تعداد کمی از تولیدکنندگان اهمیت می‌دادند که ترکیبات تولیدی آن‌ها پس از بسته‌بندی چه اتفاقی می‌افتد، عمدتاً به این دلیل که آن‌ها برای لذت و اسموک فوری، تولید شده بودند. در دوران مدرن، بسیاری از ترکیب‌ها به طور شگفت‌انگیزی کهنه می‌شوند، به‌خصوص آن‌هایی که حاوی میزان قند طبیعی بالایی هستند. برخی از تولید کنندگان حتی ترکیباتی را ایجاد می‌کنند که به طور خاص برای ذخیره‌سازی طولانی مدت فرموله شده‌اند، مانند سری: Cornell Diehl’s Cellar اگرچه می‌توان از آن‌ها در هر زمانی پس از تولید لذت برد.

این امر نیاز به صبر و خویشتن داری دارد اما پاداش سرمایه گذاری در ترکیب‌ها و انتظار برای لذت بردن از آن‌ها می‌تواند لذت بخش باشد. ترکیباتی که به نظر ما متوسط ​​هستند، می‌توانند با افزایش سن به طرز چشمگیری کیفیتشان افزایش یافته و تبدیل به اسموک جدید روزانه ما شوند، همچنین ترکیباتی که در ابتدا کام ما را آزار می دادند، می‌توانند پس از مدتی کهنه شدن، فرصتی دوباره پیدا کنند و برای ترکیباتی که ما دوست داریم، طعم آن‌ها را می‌توان به اوج بیشتری رساند و تجربه اسموک به یاد ماندنی را ایجاد کرد. با گذشت زمان و تجربه، ما توتون‌های مورد علاقه خود را پیدا می‌کنیم و به راحتی انتخاب می‌کنیم که کدام ترکیب ها را ذخیره کنیم تا کهنه شوند.

فواید کهنه شدن تنباکوی پیپ

بیشتر تنباکوها، به ویژه آن‌هایی که حاوی مقدار قابل توجهی ویرجینیا هستند، با چند سال کهنه شدن در بسته‌بندی، شیرینی و پیچیدگی بیشتری پیدا می‌کنند. کهنه شدن به هر میزان، یک تنباکو ضعیف را به یک تنباکو خوب تبدیل نمی‌کند اما ترکیباتی وجود دارد که در ابتدا خیلی خوب نیستند اما با گذشت زمان عالی می‌شوند.

فراتر از طعم، بسیاری از ترکیبات نیز با افزایش سن بهتر و تمیزتر از زمانی که تازه بسته شده‌اند، می‌سوزند. به این دلیل است که نشاسته‌ها به قند تبدیل می‌شوند و طعم ها برای یک تجربه اسموک نرم‌تر با هم ترکیب می‌شوند. همچنین داشتن یک ذخیره تنباکوی مناسب، رضایت و آسایش را به همراه دارد و تضمین می‌کند که هرگز خود را بدون توتون نخواهیم یافت. در واقع، ما همیشه انتخاب های زیادی از تنباکوهای قدیمی خواهیم داشت که مساوی با آرامش ذهنی قابل توجه است.

باید هزینه را هم حساب کرد چرا که امروز قیمت کمتر از فردا است. هر چه اکنون بیشتر بخریم، بعداً بیشتر پس انداز می‌کنیم. علاوه بر این، تضمینی برای داشتن تنیاکوی مورد علاقه تان است. وقتی ترکیبی را پیدا می‌کنیم که ما را خوشحال می‌کند، باید تا آنجا که معقول است ذخیره کنیم. زمان، مفهومی عجیب و غریب است! تنها کاری که باید انجام دهیم این است که منتظر بمانیم و در نظر داشته باشید که زمان چقدر سریع می‌گذرد.

در طول فرآیند کهنه شدن چه اتفاقی می‌افتد

هنگامی که تنباکو کهنه می‌شود، تحت فرآیند تخمیر قرار می‌گیرد و تنباکو را در معرض چندین تغییر شیمیایی و آلی قرار می‌دهد که به تجزیه نشاسته ها و کربوهیدرات های پیچیده موجود در برگ به قندهای ساده‌تر کمک می‌کند. این تغییرات عمدتاً توسط موجودات میکروسکوپی و توانایی آن‌ها در مصرف سلولز (نشاسته) و ایجاد دو محصول جانبی مهم ایجاد می‌شود: قند و دی اکسید کربن.

این میکروارگانیسم‌ها به طور طبیعی وجود دارند و اجتناب ناپذیرند و تنباکو از زمان برداشت تا بسته‌بندی نهایی خود به طور مداوم در معرض آن‌ها قرار می‌گیرد. اگر تا به حال یک بسته‌بندی توتون کهنه و مهر و موم شده با درب بالا را دیده اید و مشاهده کرده‌اید که رویه آن کمی باد می‌کند، این نتیجه میکروارگانیسم‌هایی است که کار خود را انجام می‌دهند – تبدیل سلولز به قند و دی اکسید کربن. همانطور که دی اکسید کربن افزایش می‌یابد، فشار هوای داخلی نیز افزایش می‌یابد و باعث پف کردن درب یا منبسط شدن بسته‌بندی می‌شود.

با گذشت زمان، این میکروارگانیسم‌ها به تبدیل نشاسته در بسته‌بندی ادامه می‌دهند، اگرچه در نهایت با سرعت بسیار کمتری و تنباکو می‌تواند برای دهه‌ها به روند کهنه شدن ادامه دهد.

همانطور که میکروارگانیسم های نشاسته و کربوهیدرات‌ها را به قند تبدیل می‌کنند، واکنش‌های دیگری نیز در حال انجام است. به عنوان مثال، برگ‌های تنباکو دارای ساختارهای ریز و مو مانندی هستند که ترپن‌ها را تولید می‌کنند که ترکیباتی مسئول عطر هستند. ترپن‌های مختلف عبارتند از منتول و چوب کاج. ترپن‌ها، دوواترین دیول‌ها را تولید می‌کنند که ترکیباتی مسئول طعم و عطر منحصر به فرد تنباکو هستند. آنچه را که به عنوان بوی تنباکو در هنگام استشمام هوا می‌شناسیم تا حدودی به دلیل تجزیه دوواترین دیول‌ها است. این تجزیه طعم و عطر بیشتری را فراهم می‌کند و سال به سال بهبود می‌یابد.

علاوه بر این، هنگامی که پروتئین‌هایی مانند اسیدهای آمینه تجزیه می‌شوند، اسیدهای چرب با زنجیره کوتاه باقی می‌مانند که این نیز ترکیبات طعم‌دهنده قابل توجهی هستند. این اسیدهای چرب ترکیبات کتونی تولید می‌کنند که برهم‌کنش بیشتری دارند و واکنش میلارد را ایجاد می‌کنند – فرآیندی که برای سلول‌سازی بسیار مهم است. این یک واکنش شیمیایی است که یک ترکیب آمودوریک موجود در غذا تولید می‌کند و طعم را افزایش می‌دهد. همچنین پیرازین تولید می‌کند که با رایحه‌هایی مانند ذرت بو داده همراه است. پیرازین چیزی است که انسان‌ها از نظر فیزیولوژیکی به آن حساس می‌شوند تا بو و طعم را درک کنند و تنها به مقدار کمی نیاز دارد تا تأثیر عمیقی داشته باشد.

نیکوتین، اسیدهای آمینه و پلیمرهای آلی به نام لیگنین، همگی با قندها و سایر ترکیبات موجود در تنباکوی پیر واکنش داده و واکنش‌های اضافی Maillard را کاتالیز کرده و طعم را بیشتر می‌کنند. وقتی یک تنباکو کهنه می‌شود، فقط میزان قند موجود را افزایش می‌دهد اما در واقع می‌تواند ترکیبات طعم دهنده خود تنباکو را افزایش داده و تقویت کند.

بهترین انواع تنباکو برای کهنه کردن

تأثیر این فرآیند و واکنش ها بر روی یک ترکیب با افزایش سن به نوع تنباکو بستگی دارد. فرآیند کهنه شدن که ما به آن علاقه‌مندیم اساساً ادامه فرآیند فرآوری است. برگ‌های گیاهان سطوح بالایی نشاسته برای ذخیره کربوهیدرات‌ها در طول زندگی خود تولید می‌کنند. وقتی برگ‌ها شروع به مردن می‌کنند، نشاسته ها شروع به تبدیل شدن به قند می‌کنند.

برلی را در انبارها آویزان می‌کنند تا به آرامی کهنه شود و در طی چند ماه فرآوری شود، در طی آن نشاسته‌ها به قند تبدیل می‌شوند و قندها در نهایت به دی اکسید کربن تبدیل می‌شوند و در هوا آزاد می‌شوند. محتوای قند نهایی بورلی کم است زیرا فرآیند پخت نشاسته‌ها را از مرحله قند عبور می‌دهد و مستقیماً بدون افزودن شکر اضافی به برگ به CO2 می‌رسد.

برای ویرجینیاها فرآیند شیمیایی متفاوت است. ما دوست نداریم ویرجینیاها مستقیماً از مزرعه خارج شوند زیرا نشاسته بالایی دارند. برگ‌های پر نشاسته تند و تیز می سوزند. در فرآیند فرآوری آن‌ها به روش: flue curing دمای انبار به سرعت افزایش می‌یابد و تبدیل از نشاسته به قند را تسریع می‌کند و سپس تنباکو را خشک می‌کند و فعالیت آنزیمی را متوقف می‌کند که سپس قندها را به CO2 تبدیل می‌کند. بدون آن تنفس، محتوای قند تثبیت می‌شود. فلوکیور نشاسته را کاهش می‌دهد و قندها را افزایش می‌دهد، با هدف تثبیت برگ در محتوای قند بالا. در نتیجه، تنباکوهایی که حاوی مقداری ویرجینیا هستند، در زمان کهنه شدن، چشمگیرترین تغییر را نشان می‌دهند و بیشترین سود را از تخمیر طولانی‌مدت می‌برند.

بیشتر افراد فکر می‌کنند که ترکیبات معطر با افزایش سن بهبود نمی‌یابند، اگرچه اگر تنباکوی پایه، محتوای قند خوبی داشته باشد، طعم‌ها با هم ترکیب می‌شوند و نرم‌تر می‌شوند. در این ترکیبات، جزء اصلی معمولاً بلک کاوندیش است که در آن ویرجینیا و یا برلی با بخار حرارت داده می‌شود و با طعم دهنده‌ها آغشته می‌شود، بنابراین بلک کاوندیش بیشتر یک فرآیند است تا یک نوع تنباکو.

ترکیبات انگلیسی و بالکان بهتر از آروماتیک‌ها کهنه می‌شوند. این ترکیبات حاوی برگ‌های اورینتال / ترکیش از جمله لاتاکیا هستند، اما پس از فرآوری نسبتاً پایدار هستند و نباید انتظار پیشرفت‌های زیادی داشته باشید. ویرجینیا و پریک بیشترین پیشرفت را در طول فرآیند کهنه شدن نشان خواهند داد. یک قانون اساسی که باید به خاطر داشته باشید این است که هر چه میزان قند برگ بیشتر باشد، بهتر کهنه می‌شود. تنباکوهای بورلی به طور متوسط ​​فقط ۰.۲ درصد شکر دارند در حالی که به طور متوسط ​​توتون ترکیش حدود ۱۲ درصد است و میزان قند ویرجینیاها می‌تواند به ۲۲ درصد یا بیشتر برسد.

کهنه کردن توتون

با وجود این توضیحات عمیق و پیچیدگی ظاهری، نیازی به پیچیده کردن بیش از حد این عمل نیست. وقتی شروع به تماشای رشد موجودی توتون خود می‌کنیم، جذاب و سرگرم کننده است. اضافه کردن تنباکو، چرخاندن قوطی‌های قدیمی‌تر به جلو، در قفسه‌ها و قرار دادن قوطی‌های جدیدتر در پشت برای شروع کهنه کردن، کاری راحت است.

یک انبار بسازید

نمی‌توانیم تنباکوهایی را که نداریم، کهنه کنیم، بنابراین باید مقدار بیشتری از حد معمول و مصرف معمول خود تنباکو بخرید. به‌ عنوان مثال برای مدت طولانی، هر زمان که تنباکو می‌خرید، دو قوطی بخرید، یکی برای کشیدن و دیگری برای ذخیره. این روش به مرور زمان به خرید بین ۵ تا ۱۰ قوطی و مصرف کردن یکی، تغییر می‌کند که به گسترش ذخیره توتون کمک کرد. برخی روش‌ها مانند جایگزینی هر قوطی اسموک شده با دو قوطی دیگر مفید است.

بدیهی است که اولویت باید به تنباکوهایی باشد که به طور خاص دوست داریم، اما به شما توصیه می‌شود که آنچه امروز می‌پسندیم ممکن است ترجیح فردای ما نباشد و هنگامی که تنباکو به خوبی کهنه شود، متفاوت است. این به معنای آزمایش بیشتر و مداوم، باز کردن قوطی‌ها در سنین مختلف و نمونه‌برداری از آن‌ها برای یافتن مشخصات طعم بهینه است. با این حال، همه این‌ها بخش سرگرم کننده ذخیره کردن تنباکو است.

ثبت تاریخ تنباکو

برخی از بسته‌بندی‌ها دارای مهر یا برچسب تاریخ کارخانه هستند که نشان می‌دهد چه زمانی تولید شده است، اما برای آن‌هایی که این کار را نمی‌کنند، مهم است که آن‌ها را با تاریخ برچسب گذاری کنید. شخصا از تاریخ خرید استفاده می‌کنم، اگرچه قوطی‌ها بسته به جایی که خریداری می‌شوند، می‌توانند قدیمی باشند. گه‌گاه قوطی‌هایی با قدمت سه یا چهار ساله در مغازه‌های پیپ فروشی پیدا می‌شوند. مگر اینکه از قبل تاریخ داشته باشند، این زمانی است که نمی‌توان آن را حساب کرد، بنابراین تاریخ خرید اولین تاریخ تضمینی است که می‌توان استفاده کرد.

بسیار مهم است که تاریخ‌ها را روی قوطی‌ها بنویسیم برای سال‌ها بعد که فراموش می‌کنیم چند ساله هستند. ممکن است فکر کنیم فراموش نمی‌کنیم، اما وقتی انبارمان صدها قوطی دارد، متوجه می‌شویم که حافظه ما ناکافی است. شخصاً چندین بسته توتون دارم که قدمت آن‌ها ۱۰-۲۰ سال است اما به دلیل اینکه در زمان خرید برای نوشتن تاریخ روی آن‌ها تنبلی داشتم، نمی‌توانم دقیق‌تر تخمین بزنم.

قوطی‌های مُهر و موم شده را در جای خشک و خنک نگهداری کنید. قوطی‌هایی که در کارخانه مُهر و موم شده‌اند فقط باید در جای خشک و خنک و دور از نور مستقیم نگهداری شوند. برخی از برچسب پایین قوطی‌های خود را تاریخ گذاری می‌کنند و آن‌ها را در ظروف بزرگ پلاستیکی قرار می‌دهند تا مرتب و ایمن باشند.

تنباکوی فله را در شیشه قرار دهید

تنباکوهای فله را نباید در کیسه‌های پلاستیکی که معمولاً ارائه می‌شود ذخیره کرد زیرا آن کیسه‌ها، هوابند نیستند. ترکیبات فله‌ای را باید در ظرف شیشه‌ای دربسته قرار داده و تاریخ‌گذاری کرد.

هنگام استفاده از شیشه، آن را شُل پُر کنید و قبل از درزگیری مقداری فضای خالی در بالا بگذارید و در عین حال مطمئن شوید که اطراف لبه آن هیچ زباله ای وجود ندارد که به مُهر و موم آسیب برساند. از آنجایی که تنباکوی بولک تحت فشار پردازش می‌شود و منجر به ترکیب فوق‌العاده طعم‌ها می‌شود، به نظر می‌رسد ایده خوبی است که آن تنباکو را تحت فشار نیز کهنه کنید. با این حال، تجربه شخصی من باعث شده است که نتیجه متفاوتی بگیرم و بسته‌بندی نسبتاً شُل را ترجیح می‌دهم. بسته‌بندی شل و داشتن فضای باز در نزدیکی قسمت بالا باعث می‌شود تا مقداری هوا وجود داشته باشد و به تخمیر توتون ادامه دهد و طعم اجزاء بیشتر با هم ترکیب شود.

از ایجاد خلاء در بسته‌بندی صرف نظر کنید مگر اینکه بخواهید برای ۲۰ سال نگهداری کنید. قرار گرفتن در معرض هوا برای تنباکو مفید است، اگرچه مانند همه چیز، بستگی به درجه دارد. تنباکویی که با خلاء مُهر و موم شده است، پیر و تخمیر می‌شود اما با سرعت کمتر در مقایسه با تنباکویی که در معرض هوای بیشتری قرار دارد، چه در بسته‌بندی اصلی یا یک ظرف دیگر، تغییر کمتری را تجربه خواهد کرد. در درجه اول به این دلیل است که موجودات میکروسکوپی که دخانیات را تغییر می‌دهند برای زنده ماندن و ادامه فرآیند تخمیر به هوا نیاز دارند و در نهایت طعم آن را افزایش می‌دهند.

بر خلاف تصور عموم، ظرف در بسته بهترین روش بسته‌بندی نیست! تنباکو، گیاهی است که زندگی و تنفس می‌کند. با محبوس شدن در یک محفظه هوابند بهبود نمی‌یابد. شاهد دیگر این واقعیت این است که بهترین سیگار برگ‌ها همیشه در یک جعبه چوب سرو ساده بسته‌بندی می‌شوند که هوا از آن حذف نشده است.

با این حال ترجیح شخصی همیشه کلیدی است. تنباکوهای خود را به روش‌های مختلف امتحان کنید: با خلاء مهر و موم شده، بدون خلاء، و بسته‌بندی شده محکم یا شل، تا آنچه را که بیشتر دوست دارید در مدت زمان های مختلف پیدا کنید. مهم نیست که دیگران چه چیزی را دوست دارند. شما هستید که آن را می‌کشید و تنباکو با توجه به زمان کافی، به هر حال که ذخیره شود بالغ می‌شود.

قوطی ها و شیشه ها را مرتباً از نظر علائم آسیب و رطوبت بررسی کنید.

تنباکوی ذخیره شده باید هر سال چندین بار بررسی شود. تنباکو رطوبت را نگه می‌دارد و برای قوطی های فولادی قدیمی‌تر، می‌تواند باعث خرابی شود، به خصوص اگر در یک محیط مرطوب باقی بماند. گاهی اوقات زنگ زدگی ظاهر می‌شود و زمانی که این اتفاق می‌افتد، قبل از اینکه مشکل بدتر شود و شاید تنباکو را خراب کند، وقت آن است که تنباکو را از بسته‌بندی خارج کنید و آن را اسموک کنید یا دوباره ببندید. قوطی‌ها را در محیطی با آب و هوای کنترل شده با رطوبت کم، مانند کمد یا زیر تخت نگهداری کنید.

قوطی‌هایی که برای چندین دهه مُهر و موم شده‌اند یا قوطی‌های باز شده که فراموش شده‌اند ممکن است بسیار خشک باشند، اما می‌توان با روش‌های مناسب آبرسانی مجدد آن را نجات داد. هنگامی که تنباکو پخته می‌شود، مراحل متعددی از خشک شدن و آبرسانی مجدد را در حین فرآوری تجربه می‌کند، بنابراین تنباکو خشک به وضوح تا حدی دارای پتانسیل جوان سازی است. تنباکویی که برای مدت طولانی بیش از حد خشک بوده است طعم خود را از دست می‌دهد و در موارد شدید باید دور انداخته شود زیرا بی‌مزه و بدون طعم است.

از باز کردن قوطی ها و شیشه ها تا آماده شدن خودداری کنید.

وسوسه انگیز است که در هنگام انجام یک ممیزی منظم از انبارمان، یک بسته‌بندی را باز کنیم، اما باید در برابر باز کردن ترکیبات کهنه خود مقاومت کنیم تا زمانی که آن‌ها برای کشیدن آماده شوند. این امر به ویژه در مورد شیشه‌ها صادق است، زیرا بازگرداندن هوای تازه، بر روند کهنه شدن تأثیر منفی می گذارد.

زیاد منتظر نمانید

هنگامی که تنباکو بالغ شود و به اوج طعم خود برسد، خراب می‌شود. در حالی که هیچ راه درستی برای تشخیص اینکه دخانیات چه زمانی به سن “اوج” خود می رسد وجود ندارد – زیرا این یک ارزیابی ذهنی است و برای تنباکوهای مختلف بسیار متفاوت است – به طور کلی، چند سال بهینه است.

در تجربه شخصی من، در حالی که تنباکو به مدت ۲۰ تا ۲۵ سال به پیری و بهبود خود ادامه می‌دهد، بیشتر این بهبود در پنج سال اول اتفاق می افتد. پس از ۲۰ تا ۲۵ سال، تنباکو مطمئناً ملایم و خوش طعم است، اما طعم آن نیز کاهش می‌یابد و اغلب پیچیدگی‌هایی را که قبلاً در فرآیند کهنه شدن داشته، از دست می‌دهد. بنابراین شخصاً هر چیزی را که به ۲۰ سال برسد می‌کشم تا اینکه اجازه دهم به پیری ادامه دهد. در ۲۰ سالگی، به عنوان یک قاعده کلی، قبل از کاهش بازده عالی است، اما تنباکوهای مختلف به روش خاص خود به پیری واکنش نشان می‌دهند.

ترفند کهنه کردن سریع تنباکو

تکنیک‌هایی برای کهنه کردن مصنوعی و سریع تنباکو وجود دارند به عنوان مثال قوطی بسته‌بندی را در فر با حرارت بسیار کم به مدت چند ساعت می‌پزند. یک روش این است که فر را روی ۲۰۰ درجه فارنهایت تنظیم کنید و تنباکو را بین دو تا چهار ساعت بپزید. این روش برای کسانی است که خواهان تغییر طعم در ترکیبات تازه هستند اما هیچ چیز نمی‌تواند اثری را که زمان بر کهنه شدن تنباکو می‌گذارد را ایجاد کند. این روش پخت واقعاً تا حدی کار می‌کند. این تنباکو به خوبی تنباکوی کهنه شده طبیعی نیست، اما نسبت به تنباکوی تازه، می‌تواند بهتر باشد.

در حدود ۴۰ درصد از قوطی‌هایی که درب آن‌ها از بالاست در طول این روش می ترکد، بنابراین آن‌ها را روی یک ورقه آلومینیوم قرار دهید تا تنباکویی را که ممکن است از داخل ترکیده شود، محافظت کند.

نکته پایانی در مورد ذخیره کردن توتون پیپ

زندگی مدرن مملو از درگیری‌هایی است که می‌تواند ما را از مهم‌ترین چیز منحرف کند: پیدا کردن بهترین توتون‌های ممکن. پس باید به فکر آینده خود باشیم. بازنشستگی بدون مقدار زیادی تنباکوی عالی و قدیمی برای کشیدن در ایوان، چه سودی دارد؟ اکنون زمان آماده سازی است. یک ذخیره تنباکوی بهتر از هر چیز دیگر می‌تواند باشد. ممکن است با برخی از تنباکوهایی مواجه شویم که دیگر آن ها را دوست نداریم پس اگر بخواهید، فروش آن بسیار آسان است به صورت کهنه شده، افزایش می‌یابد.

ارزش آن‌ها بسیار فراتر از قیمت خرید اصلی آن‌ها است. آنچه امروز می‌خریم ارزان‌تر از چیزی است که فردا می‌خریم، بنابراین ذخیره کردن تنباکو سرمایه‌گذاری هوشمند در پول، زمان و در نهایت داشتن اسموکی با کیفیت است.

سال‌ها پیش در مجموعه پاسارگاد تاباک، آزمایشی انجام دادیم، ترکیبی از ویرجینیا را به مدت سه سال در یک شیشه مُهر و موم شده با خلاء و در یک شیشه بدون وکیوم ذخیره کردیم. اجماع نظر کارشناسان تنباکوی ما در مورد اسموک آن‌ها این بود که تنباکوهای بدون خلاء مُهر و موم شده غنی‌تر شده است.

این نقل قول از کاتالوگ قدیمی چارلز راتری این نظریه را تایید می‌کند.

شما میتوانید برای تهیه انواع توتون پیپ به صورت آنلاین در وب سایت فروشگاه پاسارگادتاباک یا بصورت حضوری آن را تهیه کنید.